Öfke…

Neden öfkelendiğimizde bağırıyoruz?

– Neden?

-Neden insanlar kızdıklarında birbirlerine bağırırlar?

-Sakince konuşmak varken neden ses tonumuz yükselir?…

Bu sorulara verilecek en güzel cevap bu öyküde.

Bilge’nin biri müridlerine sormuş :

– Neden öfkelendiğimizde bağırıyoruz?

Aralarından biri :

– Çünkü öfkemizi kontrol eden sukûnetimizi muhafaza edemeyip onu kaybediveriyoruz… Onu kaybedince öfke özgür kalıyor demiş.

Bilge yetinmeyip sorularına devam etmiş:

– Ama o kişi yanıbaşınızdayken bağırmak neden?…

Onunla yumuşak bir sesle konuşmanız mümkün değil mi ki? Neden öfkelendiğiniz birine bağırıyorsunuz ki?

Müridleri farklı farklı cevaplar vermişler. Ama cevapların hiç biri Bilge’yi memnun etmemiş.

Çalışmalarının sonuna doğru Bilge sorulara kendi yorumunu getirmiş:

– Ne zaman ki iki insan birbirine öfkelidir,

kalplerinin arasındaki mesafe çok fazladır. Bu mesafeyi aşmak ve seslerini birbirlerine duyurabilmek için bağırırlar. Öfkeleri ne kadar büyükse, aralarındaki mesafe o denli büyüktür ve bu mesafeyi aşıp seslerini duyurabilmek için bir o kadar daha güçlü bağırmak zorundadırlar.

Bilge devam ederek :

– Ne zaman ki iki kişi birbirlerine aşık olur, neden bağırmak yerine birbirlerine yumuşacık konuşurlar dersiniz?

Çünkü kalpleri birbirlerine çok yakındır. Aradaki uzaklık küçücüktür veya hiç mesafe yok gibidir. Aşkları büyüdüğü sürece konuşma gereksinimleri azalır. Konuşmak yerine fısıldaşırlar… O görkemli aşklarının büyüsünde birbirlerine o kadar yapışırlar ki, sözlere gerek

kalmaz. Bakışlar bile anlaşmalarına yeter!… 

İşte

böylesine yakın olur birbirine sevgi ile yaklaşan

iki insanın kalpleri…

Sevgiyle Kalın…