Kibir…

Kibir ya da kendini beğenmişliği başta inançlar olmak üzere, tüm öğretiler erdemsiz bir yaklaşım olarak ele alırlarken, hekimler bunu bir hastalık olarak nitelendiriyorlar. Adını eski bir Yunan söylencesinden alıyor: Narsizm. Bu insanların farklılıkları olarak da, kendilerini herkesten üstün görme, önemsenme gereksinimi, yetenek ve başarılarını abartma şeklinde gösteriliyor. Sıradan bir insan için kendini beğenmişlik bir tür kişilik bozukluğu olarak görülürken, bir sanatçı için benzer sözleri kullanabilir miyiz? Eğer sanatını gerçekleştirmesine ve geliştirmesine yarıyorsa varsın kendini beğenmiş olsun derim.

Hikayemize gelince kibir burada ters tepti.

Bir zamanlar resim ve heykelde yetkinliğe ulaşmış çok büyük bir sanatçı varmış. Heykelleri öylesine canlı, o denli hayat doluymuş ki, onları gerçeğinden ayırmak olanaksızmış. Günlerden bir gün, bir bilici ona, ölümünün yaklaşmakta olduğunu söylemiş. Her insan gibi o da korkmuş, ölümün pençesinden kurtulmak için çeşitli çareler düşünmeye başlamış. Sonuçta şöyle bir çözüm bulmuş: Kendi heykellerinden on bir tane yaparak, onları bir salona yerleştirmiş, Azrail geldiği zaman kendisi de aralarına karışıp soluğunu tutmuş.
İlk kez Azrail’in başına böyle bir şey geliyormuş. Ayrıca bilirdi ki, Tanrı hiçbir zaman iki insanı aynı yaratmazdı; oysa on iki benzer kişi karşısında şaşkına dönmüş. Gergin ve kaygılı bir şekilde Tanrı’nın karşısına çıkmış. Başına gelenleri anlattıktan sonra ne yapması gerektiğini sormuş. Tanrı Azrail’in bu umarsızlığı karşısında gülümsemiş ve ona gerçek heykeltıraşı diğerlerinden nasıl ayırt edebileceğini söylemiş. Azrail, önerilen yöntemden emin olamasa da uygulamış. Heykellerle heykeltıraşın bulunduğu odaya girmiş ve ortaya seslenmiş: -Tek bir hata dışında her şey çok mükemmel, ama önemli bir noktayı kaçırmışsınız! Adam, bu sözler üstüne saklandığını tümüyle unutarak ortaya çıkmış ve “Neymiş bu hata?” diye sormuş.

Azrail gülerek, “Yakalandın, demiş. Senin biricik hatan bu: Kendini unutamazsın ! Şimdi beni izle bakalım.

Sevgiyle kalın…