20 Ekim Annem Kokuyor…

20 EKİM ANNEM KOKUYOR…

90 senesinin ılık bir Ekim sabahıydı. Sarı yaprakların sokakları süslediği, yağmur kokan 20 Ekim sabahı açık kalan balkon kapısından Elver Hanımın acı feryatları yankılanıyordu. ‘’Evladım sıra bendeydi, kızım içim acıyor! Allahım güç ver…’’.

Gözyaşları sel oluyor, evlat acısı yüreğini dağlıyordu. Son 15 gün sağa sola bile dönemeyen kızına bebek gibi bakmış, bezlerini elleri ile yıkamıştı 70 yaşındaki Elver Hanım. Son ana kadar umudunu yitirmemişti. Kızının cansız bedenine sarılmış bırakamıyordu. ‘’Bırakamam onu ben  kara topraklara ! Kıyamam evladıma… ‘’ diye bağırıyordu. Cenazeyi almak için gelenlere kızıyor, ‘’Kızım sırt üstü bile yatamıyordu, bu gece evinde dinlenecek ‘’ dedi. Ama ne kadar çırpınsa da Şükran Hanım evinden son kez eller üzerinde çıkarılıyordu sonsuz yolculuğuna…

Geride kalan oğlu, kızı ve eşi öyle bir sarılıp kenetlendiler ki; hıçkırıklardan ev inledi. Her giden bu kadar acıtırmış meğer; 18 yaşında ölümü bilmeden, ilk acıyı annenin ölümüyle tattıysan, annenle birlikte çocukluğun, hayallerin, oyunların gider.  Anneye son bakış, ne acıdır o son bakış kalır akılda… Bir daha göremeyecek, dokunmayacak, öpemeyeceksin.

Sırdaşın, arkadaşın, annen gitmiştir artık.

Bugün 20 Ekim 2013. Tam 23 yıl oldu rahmetli annemi sonsuz yolculuğuna uğurlayışımız. Her 20 Ekim annem kokuyor. Dile kolay 23 yıldır ayrıyız. O’nun yokluğunu hazmetmeye çalışıyoruz. O’nun acıları dindi ama ananem evladını, biz annemizi toprağa verdik. Hakkın rahmetine kavuştu. Bizler senin verdiğin terbiye ile torunlarınla birlikte senin adını gururla yaşatmaya devam edeceğiz.

Nur içinde yat Şükran Hanım…

Sevgiyle kalın…